Ερωταποκρίσεις.

(του Παπακώστα Κωνσταντίνου)

Γιατί μονάχα κρίνουμε για όλα έχουμε γνώμη
κι όλες οι αμαρτίες μας σαν πάγος που δεν λιώνει.
Γιατί ζητάμε του αλλουνού να βγάλουμε το μάτι
κι απ’ την καρδιά δεν βγάζουμε ένα μικρό κομμάτι.
Γιατί σαν βολευόμαστε γινόμαστε μεγάλοι
κι όταν στραβώσει η αυλακιά φταίνε πάντα οι άλλοι.

Γιατί δεν θέλουμε μπροστά μόνοι να προχωράμε,
αλλά από πίσω τους μπροστά πάντοτε να χτυπάμε.
Γιατί καλέ μου άνθρωπε το ίσιο το στραβώνεις,
παράδειγμα δεν γίνεσαι, θέλεις να καμαρώνεις.
Γιατί με πλάτες αλλονών θέλεις να προχωράς
και δεν πατάς στα πόδια σου στη γη να περπατάς.

Γιατί απ’ έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λένε
και δεν μαθαίνουν ζεϊμπεκιά, συνέχεια σιγοκλαινε.
Γιατί μονάχα την τιμή με χρήμα την μετράνε
κι αν έχεις τσέπες γεμιστές αυτοί μόνο περνάνε.
Γιατί αυτό που ξέρουμε και θέλει αποδέκτες,
πομποί ποτέ δεν είμαστε, αλλά μονάχα δέκτες.

Γιατί τα πάντα χάσανε την αρχική αξία
και στα χαμένα ψάχνουμε να βρούμε σωτηρία.
Γιατί ζητάμε απ’ τον Θεό εμάς να ευλογεί
κι ο διπλανός μας ας χαθεί να πάει να πνιγεί.
Γιατί πάντα θυμόμαστε Θεό στη δυσκολία,
με ανέσεις, ξάπλες, αραχτές να βρούμε μεγαλεία.

Γιατί πάντοτε θέλουμε και δάφνες και βραβεία
κι ας ξέρουμε πως κλέβουμε απ’ άλλους τα πρωτεία.
Γιατί το δέντρο με καρπούς σαν βγαίνει φορτωμένο,
από πολλά παράσιτα είναι πάντα κυκλωμένο.
Γιατί στο στίβο της ζωής σαν βγούμε στον αγώνα,
εμείς μονάχα νικητές κι οι άλλοι μεσ’ το χώμα.

Γιατί εσύ κι όχι εγώ το δίλημμα που μπαίνει
και ο καθένας πράττει ευθύς ότι του κατεβαίνει.
Γιατί δεν μάθαμε ποτέ στα τόσα τα σχολεία,
τις έννοιες φιλότιμο, την αξιοκρατία.
Γιατί τα σπίτια κλείνουμε με μπάρες κι αλυσίδες
και ζούμε μίζερη ζωή χωρίς χαρές κι ελπίδες.

Γιατί ο καθένας κλείστηκε μονάχος του στο σώμα,
νομίζοντας λίγη ζωή ίσως κερδίσει ακόμα.
Γιατί σκυφτοί και σκυθρωποί βαδίζουμε στους δρόμους,
φανάρια πάντα πράσινα, χωρίς τους τροχονόμους.
Γιατί όταν σκοντάφτουμε και πέφτουμε στη γη,
θέλουμε και το διπλανό να είναι πάντα εκεί.

Γιατί δεν νιώθουμε χαρά ποτέ μας μεσ’ τα στήθια
και μας αρέσει πάντοτε ν’ ακούμε παραμύθια.
Γιατί δεν βλέπουμε ποτέ τη φύση πως αλλάζει
και τη ζωή με θάνατο αρμονικά ταιριάζει.
Γιατί η πείρα στη ζωή δείχνει τι έχει αξία,
συνάνθρωπο να βρείς αγνό μ’ αισθήματα, φιλία.

Γιατί χωρίς ευγένεια και άμιλλα συνάμα,
συνάνθρωπο δεν θέλουμε να περπατούμε αντάμα.
Γιατί δεν μάθαμε ποτέ να ζούμε ταπεινά,
σκαλί για να γινόμαστε ο άλλος να περνά.
Γιατί η τιμιότητα έχει μεγάλη αξία
και θέλει ανθρώπους άσπιλους να έχουν τα ηνία.

Από σωτήρες γέμισε όλη η οικουμένη,
τι έπραξες, τι άφησες αυτό μονάχα μένει.
Από μυαλά περίσσεψαν να φάνε και οι κότες,
πράξεις ουσίας και καρδιάς γράφει η ιστορία πρώτες.
Όσοι την ιστορία τους αλλάζουν και κανόνες,
οι Ερινύες στη ζωή έρχονται πάντα μόνες.

Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου,
γιατί μ’ αυτόν θα προχωράς θα έχεις στο πλευρό σου.
Αγάπησε την αρετή του Ηρακλή το δρόμο,
να μην χρειάζεσαι ποτέ να έχεις τροχονόμο.
Κι όταν θα βρείς τον Ηρακλή τότε μόνο θα μάθεις,
την αρετή επέλεξε όνειρα εσύ να πλάθεις.

Εσύ θα βρείς πολλά «γιατί» ακόμα να προσθέσεις,
έχεις όμως εφόδια λίγα να καταθέσεις.

Παπακώστας Κωνσταντίνος του Χαραλάμπους
Εν Αθήναις τη 9η Απριλίου 2013

(Abstrack photo: JoeSmack, Question_book-3.png, via Wikimedia Commons).