…στους Αλησμόνητους Συμμαθητές μας…
(Γράφει ο Θεόκλητος Ρουσάκης)
Αγαπημένοι μας Συμμαθητές,
Τώρα που όλοι εμείς, “αρχίζουμε να κατεβαίνουμε το λαγκάδι των χρόνων”, όλο και περισσότερο η σκέψη μας αγκαλιάζει τις σεπτές μορφές σας και αναδύονται στο νου μας γλυκές και νοσταλγικές οι κοινές μας αναμνήσεις.
Φύγατε γρήγορα από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο, μετά από ένα πέρασμα από τη ζωή σαν ένας ούριος άνεμος λεβεντιάς, ποιότητας και προσφοράς. Δεν ξεχνάμε ότι ο Κύριος “τα πάντα εν σοφία εποίησεν”, όμως εμείς θρηνούμε για την απουσία σας .
Θρηνούμε περισσότερο σήμερα, πολλά χρόνια μετά την αποφοίτησή μας από την ΣΣΕ, όπου ξεκινήσαμε όλοι μαζί οι συμμαθητές με ελπίδες όνειρα και προσδοκίες να κερδίσουμε την ζωή και να υπηρετήσουμε την Πατρίδα μας ο καθένας από το δικό του μετερίζι, αλλά σε μια κοινή πορεία που είχε χαραχθεί στα 4 χρόνια της Σχολής μας.
Θρηνούμε για την απουσία σας, όχι για τον θάνατό σας, διότι πεθαίνει πραγματικά εκείνος που ο κόσμος τον ξεχνά και εσείς θα ζείτε πάντα στις καρδιές μας και στο νου μας. Είστε πάντα ανάμεσά μας στις χαρές και στις λύπες, στις συναντήσεις και στις συζητήσεις μας.
Πονάμε, αλλά αισθανόμαστε υπερήφανοι για ότι υπήρξατε. Και η μνήμη είναι ζωή και εσείς μετέστητε από την προσωρινή στην αληθινή και αιώνια ζωή δίνοντας λαμπρό παράδειγμα βιωμένης πίστης στο Θεό, αγάπης και προσφοράς προς την Πατρίδα μας, την οικογένειά σας και σε όλους εμάς τους συμμαθητάς και φίλους σας.
“Θάνατος τοις ορθώς βεβιωκόσι, μετάστασίς εστιν επί τα βελτίω….” μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Αγαπημένοι, Αλησμόνητοι και Αξιομακάριστοι Συμμαθητές μας, ας έχουμε καλή αντάμωση και πάλι, στην Άνω Ιερουσαλήμ αυτή την φορά.
***
Οι Αλησμόνητοι Συμμαθητές μας.
(Σε χρονολογική σειρά αποδημίας)
Αιωνία η Μνήμη των Αξιομακάριστων Συμμαθητών μας.
*