Ομιλία Προέδρου Συνδέσμου για την επέτειο 50 ετών από την είσοδο της Τάξεως στην ΣΣΕ (13 Οκτωβρίου 2023).
– Στρατηγέ Δκτά της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων
– Σεβαστέ μας κ.Καθηγητά
– Αγαπητοί Συμμαθηταί
– Αγαπημένες μας σύζυγοι- Συμμαθήτριες.
– Αγαπητά μας παιδιά
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων για να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια από την είσοδό μας σε αυτήν. Ήταν 27 Σεπ. 1973 ημέρα Παρασκευή, όταν περνούσαμε την επιβλητική πύλη της παλαιάς ΣΣΕ. Η Εγκύκλιος του Αρχηγείου Στρατού έγραφε “ΚΑΛΟΥΜΕΝ τους εν αυτοίς διαλαμβανομένους , ως κατωτέρω , όπως παρουσιασθούν εις ΣΣΕ την 27ην Σεπ. 1973 και ώραν 0800 , ίνα καταταγούν ως μαθηταί της 1ης Τάξεως“. Εκλήθησαν 181 στα Όπλα , 15 στα Σώματα και 15 επιλαχόντες, σύνολον 211.
Παιδιά τότε , 18-19 χρόνων, μπήκαμε στη Σχολή για ένα καλύτερο αύριο, με ηθικές αξίες και πάνω απ’ όλα με αγάπη προς την Πατρίδα. Το όνειρό μας είχε γίνει πραγματικότητα.
Την ημέρα εκείνη μπήκαμε σε ένα τραίνο που έγραφε «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΑΞΙΣ -1977» και αρχίσαμε το υπέροχο ταξίδι μας στο Στρατό. Ένα ταξίδι στο οποίο βιώσαμε πολλά, αποκτήσαμε πολλές εμπειρίες, ζήσαμε χαρές και λύπες και πολλές δυσκολίες. Βιώσαμε την ανιδιοτέλεια, την αξιοπρέπεια, την φιλοπατρία, την υπομονή και την καρτερία, λέξεις που για πολλούς συμπολίτες μας είναι άγνωστες. Το ταξίδι μας αυτό, με όλα αυτά που προανέφερα, ήταν πράγματι ένα υπέροχο ταξίδι από το οποίο πρέπει να μας μείνουν μόνο οι καλές αναμνήσεις.
Η διοικούσα μας, 4ετής Ευέλπιδες μας υποδέχθηκαν με καλοσύνη, ευγένεια και πολλά χαμόγελα . Το μεσημέρι στα εστιατόρια μας ρωτούσαν τι φαγητό επιθυμούμε για το γεύμα της επομένης. Το βράδυ μας είχαν βγάλει βόλτα στο ανοιχτό γυμναστήριο και όταν πήγαμε για ύπνο στις 2300 ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Την επομένη το πρωί μόλις σήμανε εγερτήριο στις 0600 ακριβώς, επεκράτησε πανδαιμόνιο στους θαλάμους. Από αυτό το πρωινό και μετά ζήσαμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά «τα ανοιχτά , τα κλειστά , τα ασανσέρ , το κέντρο, τον μαξιλαροπόλεμο» και τόσα άλλα.
Η πρώτη μέρα της Σχολής ήταν μία ημέρα ατελείωτη. Εκείνη την ημέρα κλείσαμε μία σελίδα της ζωής μας και ανοίξαμε μία νέα. Γι΄ αυτήν την καινούργια σελίδα ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να γράψει τόμους ολόκληρους γεμάτους εμπειρίες χαρές και δυσκολίες.
Όλα ήταν πρωτόγνωρα. Νέες λέξεις μπήκαν στο λεξιλόγιό μας όπως, «χειρόμακτρο , ποδόμακτρο, ρινόμακτρο, εμβάδες, κολόβιο» και βέβαια η «σκελέα» της οποίας ο ορισμός ήταν «έστιν ούν σκελέα, τεμάχιον λευκού υφάσματος, δίς και τρίς περιτυλλισόμενον πέριξ της μέσης, προφυλάσσον το κλείστρον μετά του κινητού ουραίου» όπου «κλείστρον» και «κινητόν ουραίον» μέρη του τυφεκίου Μ1.
Η ζωή στη Σχολή συνεχίστηκε με στρατιωτική και ακαδημαϊκή εκπαίδευση και με καθημερινή εντατική σωματική βελτίωση (ΣΟΒΕ). Έπρεπε να τα υποστούμε ίνα εφαρμοσθεί το ρητό «Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει».
Στις 21 Δεκ. 1973 δώσαμε τον όρκο της Τιμής και της Θυσίας προς την Πατρίδα ενώπιον του Θεού της Σημαίας, των συγγενών μας και της τότε Στρατιωτικής Ηγεσίας.
Η εκπαίδευσή μας εκτός από την στρατιωτική και ακαδημαϊκή περιελάμβανε επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και βέβαια ψυχαγωγία. Στις 20 Ιουλίου 1974 ημέρα Παρασκευή καθώς επιστρέφαμε στη Σχολή από τις Κεχραιές , όπου περατώθηκε η εκπαίδευσή μας πληροφορηθήκαμε από τα ραδιόφωνα την εισβολή των Τούρκων στο νησί της Αφροδίτης, τη μαρτυρική Κύπρο. Με την επιστράτευση που ακολούθησε, μείναμε στη Σχολή σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Το 2ο και το 3ο έτος πέρασαν κάπως καλύτερα και πιο άνετα.
Το καλοκαίρι του 1976 φορέσαμε το 4άρι και γίναμε η διοικούσα τάξη με πολλές πλέον ευθύνες. Παραλάβαμε την Σημαία της Σχολής και τον Σεπτέμβριο υποδεχθήκαμε τους “υιούς” μας (πρωτοετείς), τους οποίους και εκπαιδεύσαμε . Το καλοσχεδιασμένο πρόγραμμα της Σχολής συνδυάζοντας στρατιωτική και ακαδημαϊκή εκπαίδευση, με άριστους καθηγητές, όπως ο καθηγητής μας κ. Παλασσόπουλος, ο οποίος νεαρός τότε και άρτι αφιχθείς από τις ΗΠΑ, μπήκε αμέσως στο πνεύμα της Σχολής και προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις της, καθώς και εξαίρετους αξιωματικούς, που καλλιέργησαν σε μας τις αρετές, τις αξίες και τα ιδανικά της φυλής μας , απαραίτητα εφόδια για την σταδιοδρομία μας στο Στρατό.
Στις 30 Ιουλ.1977 ορκισθήκαμε Ανθυπολοχαγοί ενώπιον του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, του αειμνήστου Κων/νου Τσάτσου ο οποίος μας επέδωσε τα ξίφη, της τότε Πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας , των συγγενών και φίλων μας. Η υπερηφάνεια, η χαρά και η συγκίνηση όλων μας ήταν απερίγραπτη, καθώς είχε επιτευχθεί ο στόχος της ζωής μας. Η Εγκύκλιος τις 25 Ιουλ. 1977, έγραφε “Κοινοποιείται συνημμένως το από 25/7/77 ΠΔ «Περί Ονομασίας και Κατατάξεως (198) Ανθυπολοχαγών Αποφοίτων της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων εις τον Στρατόν Ξηράς» δημοσιευθέν εις το υπ΄ αριθ. 234/25.7.77 ΦΕΚ (Τεύχος Γ΄)”.
Από την ημέρα εκείνη σκορπίσαμε στα 4 σημεία του ορίζοντος της Πατρίδος μας, υπηρετώντας την, όπου μας καλούσε το καθήκον. Η συνυπηρέτηση με έναν συμμαθητή σε μια φρουρά και μάλιστα μικρή ήταν ευτυχία. Μετά από 4 χρόνια στη Σχολή, όπου ζήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με τις χαρές και τις λύπες και γαλουχηθήκαμε με τα ελληνορθόδοξα ιδανικά της φυλής μας, ο συμμαθητής ήταν πλέον ιερό πρόσωπο, ήταν αδελφός, φίλος, συνάδελφος, όλα μαζί. Αυτό το πνεύμα το μεταλαμπαδεύσαμε και στις συζύγους μας οι οποίες με υπομονή και καρτερικότητα μας ακολούθησαν στις μεταθέσεις μας, μεγαλώνοντας τα παιδιά μας και κρατώντας όρθιες τις οικογένειές μας σε δύσκολες στιγμές. Η προσφορά τους ήταν, είναι και θα παραμείνει μεγάλη και ανεκτίμητη.
Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας μας βιώσαμε τρείς μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις. Η πρώτη όπως προανέφερα ήταν η τουρκική εισβολή στην μαρτυρική Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974. Την δεύτερη την βιώσαμε ως Λοχαγοί και την θυμόμαστε ως «κρίση του 1987». Την τρίτη, την ζήσαμε ποιο έντονα και με περισσότερες αναμνήσεις και εμπειρίες, ως Αντισυνταγματάρχαι, Διοικηταί Μονάδων οι περισσότεροι, την «κρίση των Ιμίων».
Σήμερα πολλοί συμαθηταί μας θα ήθελαν να είναι μαζί μας πλήν όμως για διαφόρους λόγους δεν μπόρεσαν να έρθουν και μας στέλνουν την αγάπη τους και τις ευχές τους, όπως ο Παντελής Αθανασιάδης, ο Νίκος Γρυλάκης, ο Άγγελος Αβραμίδης, ο Ανδρέας Φεσσάς, ο Νίκος Καλαμάρας, ο Γιάννης Κόντης και ο Θανάσης Υψηλάντης
Υπάρχουν όμως και 25 συμμαθητές μας τους οποίους ο Πανάγαθος Θεός επέλεξε να τους πάρει κοντά του από πολύ νωρίς. Πιστεύουμε ότι οι ψυχές τους βρίσκονται εδώ και μας βλέπουν από ψηλά. Δεν τους ξεχνάμε ποτέ, ας τους μνημονεύσουμε πάλι :
Αγαθονικόπουλος Ευστάθιος
Βασιλειάδης Κωνσταντίνος
Γκοντοσίδης Εμμανουήλ
Δέδογλου Αθανάσιος
Δημητριάδης Βασίλειος
Δρίβαλος Ιωάννης
Θεοχαρίδης Δημήτριος
Καστρινός Χριστόφορος
Κλάδος Δημήτριος
Κρινής Κωνσταντίνος
Κωνσταντιάδης Δημήτριος
Μαρκογιαννάκης Ιωάννης
Μητρόπουλος Βασίλειος
Μπερής Νικόλαος
Μπούνιας Κωνσταντίνος
Ουζούνογλου Ευστράτιος
Παπαδόπουλος Δημήτριος, ο πλέον πρόσφατα αποβιώσας
Πολύδωρας Βασίλειος
Πολύζος Νικόλαος
Ράπτης Ιωάννης, ο πρώτος αποβιώσας ως πρωτοετής Εύελπις
Τενέντες Δημήτριος
Τουρναβίτης Απόστολος
Τσιμέκας Χρήστος
Τσουμελέκας Κωνσταντίνος
Ψηλομανουσάκης Ιωάννης.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ
Αγαπητοί συμμαθητές
Ενώ μπήκαμε στη Σχολή όλοι μαζί και μας υποδέχθηκαν με εγκαρδιότητα και “θορυβώδες” εγερτήριο, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αποστρατευθήκαμε αθόρυβα και ο καθένας ξεχωριστά.
Σήμερα, που είμαστε όλοι απόστρατοι, μας ενώνουν πολλά, όπως τα προβλήματα των οικογενειών μας, το μέλλον των παιδιών μας, τα εγγόνια μας που αρκετοί ήμαστε και εγγονοφύλακες, η κατάσταση της Πατρίδος μας, τα οποία προβλήματα τα συζητάμε κάθε μέρα και είναι κοινά για όλους μας. Να είστε βέβαιοι ότι το ΔΣ της Τάξεως αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τα όποια προβλήματα των συμμαθητών, όσα μας έχουν γίνει γνωστά, με πνεύμα συμμαθητικής αλληλεγγύης, κατανοήσεως και αγάπης και έτσι θα συνεχίσουμε να τα αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα και με το σκοπό του συνδέσμου μας που αναγράφεται στο ιδρυτικό καταστατικό του που είναι “η διατήρηση των ισχυρών δεσμών που αναπτύξαμε μεταξύ μας τόσο κατά την διάρκεια της φοιτήσεώς μας στη Σχολή όσο και κατά μακρόχρονη υπηρέτησή μας στο Στρατό, καθώς επίσης και η ανάπτυξη φιλικών και κοινωνικών δεσμών και πνεύματος αλληλεγγύης μεταξύ μας και μεταξύ των οικογενειών μας“.
Ο Σύνδεσμός μας δημιουργήθηκε το έτος 2007 με σκοπό να αποτελέσει την συνέχεια της Τάξεως μας από την ενέργεια στην αποστρατεία μας. Οι δραστηριότητές του αφορούν κυρίως συγκεντρώσεις, γενικές συνελεύσεις, ταξίδια και διάφορες άλλες δραστηριότης όπως είναι και η σημερινή. Τα τελευταία χρόνια λίγο η οικονομική κρίση, λίγο ο κορονοϊός έγιναν οι αιτίες κάποιες από τις δραστηριότητές μας να ατονήσουν, και κυρίως οι εκδρομές.
Στο σημείο, εκφράζοντας και τα συναισθήματα όλων των συμμαθητών μου, θέλω να ευχαριστήσω:
Τον Στρατηγό Διοικητή της Σχολής και τους Αξιωματικούς της, για την άριστη οργάνωση και απλόχερη φιλοξενία που μας παρείχαν με την ευκαιρία της σημερινής επετειακής μας εκδηλώσεως.
Τον σεβαστό μας καθηγητή κ. Παλασσόπουλο Γεώργιο, ο οποίος μας τιμά με την παρουσία του σε όλες τις εκδηλώσεις που τον καλούμε.
Τις συζύγους των συμμαθητών μας:
α) Αγαθονικοπούλου Γεωργία, σύζυγο του Στάθη
β) Μητροπούλου Ευαγγελία, σύζυγο του Βασίλη
γ) Μπούνια Μαίρη, σύζυγο του Κώστα
δ) Ουζούνογλου Ξανθίππη, σύζυγο του Στράτου και
ε) Τσιμέκα Ελβίρα, σύζυγο του Χρήστου, οι οποίες μας τιμούν με την παρουσία τους και με την ευκαιρία αυτή θέλουμε να διαβεβαιώσουμε όλες, ότι για μας θα ανοίκουν πάντα στην οικογένεια που λέγεται ΣΣΕ τάξη 1977.
Τους αγαπητούς συμμαθητές και τις συζύγους τους, που ήρθαν από μακριά για να παρευρεθούν στην κορυφαία αυτή εκδήλωση της Τάξεώς μας.
α) Μαθιουδάκη Γεώργιο
β) Τριανταφύλλου Βασίλειο
γ) Κατσαρό Δημήτριο
δ) Στογιαννόπουλο Στέφανο
ε) Κούτρα Κωνσταντίνο
στ) Ζαχόπουλο Κωνσταντίνο
ζ) Κανελλόπουλο Αγησίλαο
η) Τσάνο Νικόλαο
θ) Παπαποστόλου Αθανάσιο
ι) Σπαθόπουλο Στυλιανό
ια) Δημητριάδη Παναγιώτη
ιβ) Ανδιανόπουλο Φώτιο
ιγ) Τρουλινό Γεώργιο
ιδ) Σόλια Ιωάννη και
ιε) Κωστούλα Δημήτριο
Τα παιδιά των συμμαθητών μας, που ήρθαν σήμερα εδώ, να τιμήσουν τους γονείς τους και όλους εμάς, τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα μέσα από την καρδιά μας.
Τέλος, να ευχαριστήσω όλες και όλους εσάς, που ήρθατε σήμερα εδώ για να γιορτάσουμε όλοι μαζί την κορυφαία εκδήλωση της Τάξεως, αυτήν της επετείου των 50 χρόνων από την είσοδό μας στη ΣΣΕ και για επίλογο διάλεξα, για να τον ξαναθυμηθούμε, τον Ύμνο του Ευέλπιδος:
Τί τιμή στο παλληκάρι όταν έμπει στη Σχολή
και περήφανα φορέσει του Ευέλπιδος Στολή.
Την Στολή που ετιμήσαν τόσες άλλες γενεές
και με δάφνες εστολίσαν ένδοξες παλιές μορφές.
Κι’ όταν αύριο αφήσει τα θρανία της Σχολής
και στο Στράτευμα αρχίσει εποχή νέας ζωής,
θα ‘χει έναν πόθο μες’ την καρδιά, μια κρυφή ελπίδα,
να τιμήσει την Πατρίδα την γλυκειά, να δοξάσει ηρωϊκά.
Σας ευχαριστώ.
