75 Χρόνια από την Ετυμηγορία της Δίκης της Νυρεμβέργης (1/10/1946).
Η «Δίκη της Νυρεμβέργης» υπήρξε η ιστορικότερη δίκη του 20ου αιώνα και αφορούσε στα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας. Ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου του 1945 και ολοκληρώθηκε με την καταδικαστική απόφαση την 1η Οκτωβρίου 1946.
Οι δικαστές και οι δημόσιοι κατήγοροι στην ιστορική αυτή δίκη προήρχοντο από το στρατόπεδο των Συμμάχων (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία), οι δε 21 κατηγορούμενοι αξιωματούχοι των ναζιστικών κυβερνήσεων, από τους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων, της διπλωματίας, της πολιτικής και της οικονομίας. Κατηγορούμενες επίσης ήταν 6 εγκληματικές οργανώσεις, η ηγεσία του Ναζιστικού Κόμματος, τα Κλιμάκια Προστασίας Schutzstaffel (SS), η Υπηρεσία Ασφαλείας Sicherheitsdienst (SD), η Μυστική Κρατική Αστυνομία Geheime Staatspolizei (Gestapo), τα Τάγματα Εφόδου Sturmabteilung (SA) και η Ανώτατη Διοίκηση των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (OKW).
Ως τόπος διεξαγωγής της δίκης επελέγη η Νυρεμβέργη, επειδή διέθετε Δικαστικό Μέγαρο μεγάλων διαστάσεων, το λεγόμενο “Μέλαθρον της Δικαιοσύνης” το οποίο είχε υποστεί ελάχιστες καταστροφές από τον πόλεμο. Επιπλέον το Μέγαρο αυτό είχε και συμβολική σημασία ως γενέτειρα του εθνικοσοσιαλισμού, επειδή εκεί διεξαγόταν κάθε χρόνο το Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP).
Οι βασικές κατηγορίες, για τις οποίες θα λογοδοτούσαν οι υπόδικοι ήταν:
1. Εγκλήματα κατά της Ειρήνης: Συγκεκριμένα ο σχεδιασμός, η προετοιμασία, η έναρξη, η εξαπόλυση πολέμου ή επίθεσης ή πολέμου κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή διαβεβαιώσεων, ή συμμετοχή σε κοινό σχέδιο συνωμοσίας για την επίτευξη οποιουδήποτε από τους παραπάνω στόχους.
2. Εγκλήματα Πολέμου: Συγκεκριμένα, παραβιάσεις των νόμων και των κανόνων του πολέμου. Σε αυτά περιλαμβάνονται – δεν περιορίζονται όμως σε αυτά – δολοφονίες, κακομεταχείριση ή εκτόπιση για καταναγκαστική εργασία ιδιωτών από κατακτημένη χώρα, δολοφονία ή κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου ή ναυτικών, εκτέλεση ομήρων, λεηλασίες δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, απρόκλητη καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων ή χωριών ή καταστροφές μη υπαγορευόμενες από στρατιωτική ανάγκη.
3. Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος: Συγκεκριμένα, δολοφονία, εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση και άλλες απάνθρωπες πράξεις που διαπράχθηκαν κατά πολιτών πριν ή κατά τη διάρκεια του πολέμου, διώξεις λόγω πολιτικών, φυλετικών ή θρησκευτικών αιτίων ή σχετικών με οποιοδήποτε έγκλημα.
Όλοι οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν τις κατηγορίες.
Κατά την διάρκεια της δίκης ο αμερικανός Δημόσιος Κατήγορος Robert H. Jackson βασιζόμενος ΜΟΝΟ σε έγγραφα των ναζιστικών αρχών και όχι στις μαρτυρίες των θυμάτων, που κατέθεταν επί περίπου ένα χρόνο, απευθυνόμενος στους κατηγορουμένους τους είπε: «Οι πράξεις σας κύλισαν τον Κόσμο στο αίμα και οδήγησαν τον Πολιτισμό έναν αιώνα πίσω. Ο Νόμος αδυνατεί να αντιμετωπίσει τόσο σκοτεινά εγκλήματα από τόσο στυγερούς εγκληματίες».
Από τους 21 κατηγορούμενους, οι 12 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 3 σε ισόβια κάθειρξη, 4 σε φυλάκιση από 10 έως 20 χρόνια ενώ όσοι απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν το ειδικό πρόγραμμα «αποναζικοποίησης» των Συμμάχων.
Οι θανατικές ποινές εκτελέσθηκαν σε ειδική αγχόνη, στις 16 Οκτωβρίου 1946. Οι Γάλλοι εκπρόσωποι πρότειναν την εκτέλεση δια τυφεκισμού, αυτό όμως δεν έγινε δεκτό από την αμερικανική και ρωσική πλευρά, με το αιτιολογικό ότι οι κατηγορούμενοι είχαν προσβάλει το στρατιωτικό ήθος και δεν τους άρμοζε εκτέλεση που αρμόζει σε στρατιωτικούς.
Πηγές: tvxs.gr, wikipedia
